Çeviren: Anıl Yılmaz
———————–
[Editör’ün Notu: 1-6 arası ciltler İmparatorluk Kütüphanesi’nde bulunan Reman Yazmaları’ndan alınmıştır. İkinci Çağ’ın başlarında bilinmeyen bir alim tarafından toplanan bölümlerin suretidir. Bunun ötesinde, bölümlerin bazıları aynı döneme ait gibi gözükse de (hatta belki de aynı yazmaya) asıl yerleri hakkında pek az şey bilinmektedir. Fakat bu altı bölümün tarihlenmesiyle ilgili bilimsel bir oy birliği henüz bulunmadığından, bu konu hakkında burada bir fikir beyan edilmeyecektir.]
————————
Umaril’in müttefikleriyle yapılan ve ölü Auroralıların cesetlerinin tahtın etrafındaki mum ışıkları gibi yayıldığı pek çok savaştan sonra Pelinal, oldukça iyi donanmış, son Ayleid büyücü-kralları ve onların iblisleriyle karşılaştı. Ak-elli, topuzuyla yeri çatlattı ve hepsi geri çekildiler ve dedi ki, “Beni buraya çağıran Umaril’i getirin bana!”… Ve kendine göre ulu ve şeytani, yakın dövüşten öte uzaktan-mahvet’i benimsemiş Umaril, öne çıkmadan önce Ak Kule’nin gölgelerinde durup bekledi. Pelinal ölsün diye daha çok asker gönderildi ve bu askerler baltalar ve oklarla Pelinal’in zırhını delmeyi başardılar. Çünkü Umaril hepsini birer birer kutsamıştı. Sonunda bu yarı-elf Meridian’ın ışığıyla yıkanmış şekilde kendini gösterdi. Aile neslini listeledi ve babasından bahsetti, Irmak-Dünya’nın son tanrısından. Tüm bunları yaparken soluk soluğa kalmış ve sonunda yaralanmış olan Pelinal’i izlemekten zevk alıyordu… Kayıp metin… Pelinal, Umaril’in miğferinin yüzünde çöküntüler oluşturup onu çirkin bir hale soktuğunu düşünüp güldü, tüysüz kanatlarının Pelinal öfkeyle köpürürken kılıç darbeleriyle kırılmış olduğunu gördü. Pelinal, Umaril’in atalarına ve hatta Yaşlı Kıta’dan gemilere binip gelen herkese hakaretler yağdırdı. Bu durum diğer Elf krallarını öfkelendirdi ve kendilerince bir deliliğe girmelerine neden oldu ve hepsi birden Pelinal’in üstüne yağdılar, Skiff Konseyi’nin bile duyabileceği şekilde, sersemlikle kükreyen Pelinal’i sekiz parçaya böldüler… Kayıp metin… Sonraki sabah Mor, kuleyi boynuzlarının yüce darbeleriyle sarstı ve bazılarını öldürmeyi başardı. Askerler öldürecek Ayleid bulma yarışına giriştiler ama Pelinal çoktan kaçmaya başlamış o krallar ve iblisleri dışında hiç Ayleid bırakmamıştı zaten. Ak-elli’nin kellesini bulan Morihaus oldu, krallar başarılarının kanıtı olarak onu geride bırakmışlardı. Pelinal’in ölmeden önce pişmanlık dolu sözler sarf ettiği söyleniyordu ama bu ölümsüzler kendi aralarında hiçbir ölümlünün duymaya cesaret edemeyeceği başka şeyler de söylüyorlardı ama isyan yine de kesildi.